กลอนสำหรับเด็กศิลป์จ้า

คณิตศาสตร์เอเน็ตปีห้าสอง เด็กศิลป์ลองมาสอบแทบใจหาย
พอเปิดมาหน้าแรกก็ตาลาย หน้าสุดท้ายยิ่งยากใหญ่ไม่อยากดู ปรนัยเค้าให้มายี่สิบห้าข้อ หนูละท้อทำไม่ได้ใจหดหู่เปิดด้านหลังอัตนัยได้แต่ดู ไม่เคยรู้วิธีทำสักข้อเลย โจทย์มันให้พิจารณาต่อไปนี้ ดูกี่ทีมันก็งงต้องนิ่งเฉยหันข้างข้างก็ทำกันไม่ได้เลย เพราะไม่เคยเรียนมาก่อนทำไงดี เรื่องสับเซตสมการก็หลายข้อ ยังมีต่อเมทริกซ์อะไรนี่ดูข้อไหนหนูก็งงมากทุกที ไม่รอรีฝนมั่วอย่างว่องไว อีกสามเหลี่ยมส่วนเบี่ยงเบนสัมประสิทธิ์ ไม่เคยคิดหาคำตอบจากที่ไหนได้แต่ฝนแบบมั่วมั่วมาจากใจ ถึงทำไปก็นั่งงมเสียเวลา ยี่สิบห้าข้อแรกฝนมั่วหมด อนาคตจะอยู่ไหนละเธอจ๋าอยากจะลุ้นให้คะแนนนั้นออกมา เต็มเจ็ดห้าได้เท่าไรไม่ว่ากัน ตอนที่สองก็อีกยี่สิบห้า ไม่ได้กาเหมือนตอนแรกได้แต่ฝันโจทย์ทุกข้อโครตยากเหมือนเหมือนกัน คำตอบนั้นอย่าหวังจะหาเจอ ไม่มีช้อยให้ฝนมั่วเหมือนตอนแรก โครตจะแปลกได้แต่ทำหน้าเอ๋อเอ๋อถึงตอนนี้สมองหนูนั้นโครตเบลอ เปิดไปเจอแต่ตัวเลขน่าเศร้าใจ รวมทั้งหมดคะแนนเต็มตั้งหนึ่งร้อย ถูกเล็กน้อยสักยี่สิบไม่หวั่นไหวเพราะคะแนนคงไม่น้อยไปกว่าใคร คนทำได้ก็ต้องเทพเก่งจริงจริง แต่ปัญหาก็คือเวลาเหลือ โครตจะเบื่ออยากจะออกหาที่สิงมีเวลาสองชั่วโมงนั้นเยอะจริง หนูทิ้งดิ่งสิบนาทีเสร็จหมดเลย นั่งก็แล้วนอนก็แล้วอารมณ์เสีย แสนจะเพลียแอร์ก็หนาวต้องนิ่งเฉยพอเวลาใกล้จะหมดหนูยิ้มเลย เพื่อนๆเอยวิ่งออกห้องอย่างว่องไว